Μια από τις προγραμματισμένες εξορμήσεις του συλλόγου μας έγινε το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Ιουνίου του 2009 και όλοι όσοι συμμετείχαμε γυρίσαμε στην Αθήνα με τις καλύτερες εντυπώσεις από την ομορφιά που αντικρίσαμε εντός και εκτός σπηλαίου.
Η Όθρυς μας επιφύλαξε εκπλήξεις ευχάριστα αναπάντεχες θα έλεγα.
Το σπουδαιότερο όμως κατά την γνώμη μου ήταν το όμορφο και ζεστό κλίμα που σχηματίστηκε ανάμεσα στην παρέα που ξεκινήσαμε για αυτήν την εξόρμηση.
Είχαμε την ευκαιρία παλαιότεροι και νεότεροι του συλλόγου, να γνωριστούμε καλύτερα, τώρα που τα σεμινάρια έχουν τελειώσει και σιγά σιγά να αρχίσουμε να σχηματίζουμε έναν νέο πυρήνα ανθρώπων, που ελπίζουμε και θέλουμε όλοι μας, να ¨δέσει¨ και να αποτελέσει αργότερα μια ομάδα που θα πάει ακόμα πιο μπροστά την Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία με την δράση της.
Πολλές ήταν οι στιγμές αυτό το πολύ όμορφο ΣΚ που σκεφτόμουν βλέποντας τους παλιούς και νέους σπηλαιοσυντρόφους μου, πως οι άνθρωποι δενόμαστε μεταξύ μας μέσα από τις κοινές δραστηριότητες μας και κυρίως μέσα από τα κοινά βιώματα μας.
Είναι κάτι που συμβαίνει σταδιακά και σε βάθος χρόνου…
Ο σπηλαιοσύντροφος δεν είναι κάτι απλό, στηρίζεσαι σε αυτόν και στηρίζεται κι αυτός σε εσένα και μέσα και έξω από το σπήλαιο.
Μοιράζεσαι μαζί του και καλές αλλά και δύσκολες στιγμές, ευχάριστες και δυσάρεστες, πράγμα που σιγά σιγά σε κάνει να αρχίζεις να τον εμπιστεύεσαι και να μπορείς να υπολογίζεις σε αυτόν και εκείνος εσένα.
Ένα ήταν το σίγουρο ότι ζήσαμε όλη η παρέα στιγμές μοναδικές από εκείνες που την στιγμή που συμβαίνουν ξέρεις ότι είναι ιδιαίτερες.
Μια από αυτές ήταν όταν έχοντας λίγο χαθεί στους δαιδαλώδεις χωματόδρομους της Όθρυς και η ώρα ήταν ήδη 1.00 τα μεσάνυχτα ψάχνοντας ένα μέρος απλά να κατασκηνώσουμε και την επόμενη μέρα να βρούμε την Νεροσπηλιά, βρήκαμε τυχαία ένα καταφύγιο μέσα στο δάσος που ήταν ότι το καλύτερο για όλους μας, μιας και μετά από την επίσκεψη στην πανέμορφη Τιτανοσπηλιά και κάμποσα χιλιόμετρα πάνω στους χωματόδρομους της Όθρυς χρειαζόμασταν όλοι μας ξεκούραση.
Το καταπληκτικό ξύλινο καταφύγιο λες και μας περίμενε και είχε ότι ακριβώς θα θέλαμε για περάσουμε μια νύχτα στο βουνό.
Λίγο πριν κοιμηθούμε αρχίσαμε να διηγούμαστε μεταξύ μας διάφορες ιστορίες παράξενες, περίεργες, αστείες και ότι άλλο κατέβαζε το μυαλό μας μέχρι έναν έναν να μας πάρει ο ύπνος…
Μοναδικές στιγμές…
Το άλλο πρωί η έκπληξη μεγάλωσε όταν με το πρώτο φως του Ήλιου είδαμε σε τι μαγικό μέρος βρισκόμασταν μιας και την Νύχτα όταν φτάσαμε δεν μπορούσαμε να δούμε και πολλά γύρω μας…
Ένα πανέμορφο Ελατόδασος και 2 μικρά ποτάμια που περνούσαν δίπλα από το καταφύγιο ήταν μια εικόνα που σπάνια συναντάς πια στα πολύπαθα Ελληνικά Βουνά…
Μετά από ένα πρωινό γεύμα που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει ακόμα κι από τους πιο ακριβούς μπουφέδες ενός ακριβού ξενοδοχείου ξεκινήσαμε για την Νεροσπηλιά.
Θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν για την Εντυπωσιακή Τιτανοσπηλιά και την Πανέμορφη αλλά και αρκετά κρύα Νεροσπηλιά…
Αυτό που ήθελα να περιγράψω εδώ ήταν η αίσθηση που μου άφησε η Όθρυς αλλά και η παρέα των παιδιών που πήγαμε σε αυτήν την εξόρμηση…
Βαγγέλη Ζαχαρή, Ναυσικά Παπαβλασοπούλου, Αποστόλη Καλάμπάκα, Παναγιώτη Γεωργίου, Βικτώρια Λιάτου, Απόλλωνα Θρασυβουλίδη και Θανάση Σουλιώτη σας ευχαριστώ για την όμορφη παρέα σας και ελπίζω να έχουμε και άλλα τέτοια όμορφα Σαββατοκύριακα με πολλά και όμορφα σπήλαια…
Θανάσης
Ξανθόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας!