ΒΑΡΑΘΡΟ ΠΟΙΚΙΛΟΥ ΟΡΟΥΣ (ΔΡΟΜΕΑ) 30/12/2007

Μια μικρή παρέα μελών της ΕΣΕ, (Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεια), επισκεφθήκαμε στις 30/12/2007, το Βάραθρο του Ποικίλου Όρους Αττικής...

Είπαμε να αποχαιρετίσουμε το 2007 με μια μικρή σπηλαιολογική εξόρμηση, αλλά ηταν και μια αφορμή να βρεθούμε μετά τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές και πριν ο νέος χρόνος μας βρει και πάλι μαζί έτοιμους για νέες εξορμήσεις και εξερευνήσεις...

Τα σπηλαιολογικά σχέδια μας πολλά για το 2008 και ελπίζουμε να είμαστε όλοι καλά για να μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε...

Πραγματοποιήσαμε με τον φίλο μου τον Ολιβιέ κάποιες φωτογραφικές δοκιμές, με εξωτερικό φλας και τα αποτελέσματα ήταν πολύ ικανοποιητικά....

Καλώς λοιπόν να έρθει το 2008 σε λίγες ώρες και να συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε τις ομορφιές των Ελληνικών Σπηλαίων που τόσο πολύ αγαπάμε...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!

* Η παρέα που επισκεφθήκαμε το βάραθρο στο Ποικίλο Όρος ηταν οι : Τσακανίκας Γιάννης, Ξανθόπουλος Θανάσης, Ολιβιέ Κάντερλι, Σφρίντζερη Αρετή και Παπαθανασίου Αργυρω

ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ (ΑΣΜ 872) Ν.ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗ (24/12/2007)

Το Σπήλαιο Σκοτεινού (Αγ Παρασκευής) βρίσκεται στο Νομό Ηρακλείου στην Κρήτη.. Το επισκέφθηκα στις 24/12/2007 ... Είναι ένα βατό σπηλαιοβαραθρο με εντυπωσιακή πανέμορφη είσοδο.. Θεωρείτε ένα από τα σπουδαιότερα λατρευτικά σπήλαια στην Κρήτη παρόλο που δεν είναι τόσο γνωστό όσο το περίφημο Ιδαίον Άντρον η το Δικταίο Άντρον...

Εικάζεται σύμφωνα με τον Πωλ Φωρ (Θρησκειοσπηλαιολόγος), που μελέτησε πολλά λατρευτικά σπήλαια της Κρήτης ότι το κύριο πρόσωπο που λατρευόταν στο σπήλαιο Σκοτεινού ήταν η θεά ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ (Θεά του Κυνηγιού)... Ο πρώτος αρχαιολόγος που διενήργησε ανασκαφές στο σπήλαιο ήταν ο Άρθουρ Έβανς γιατί θεωρούσε ότι το σπήλαιο αυτό ήταν το ιερό Άντρο της Κνωσού....

Η λατρεία μέσα στο σπήλαιο, κατά τους αρχαίους χρόνους, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα ευρήματα, υπολογίζεται ότι υπήρχε μέχρι το 1400 πχ. (Υστερομινωϊκη εποχή)... Μέσα στο σπήλαιο υπήρχε ένα μικρο χριστιανικό εκκλησάκι που σήμερα σώζονται κάποια λίγα ερείπια.. Έξω από το σπήλαιο σήμερα υπάρχει ένα άλλο παλιό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και τη ημέρα της εορτής της γίνονται εορταστικές εκδηλώσεις με τοπικούς χορούς και μαντιναδες ....


Το Σπηλαιο χωριζεται σε διαφορους θαλαμους, με σημαντικοτερη και μεγαλυτερη την μεγαλη κεντρικη αιθουσα, οπου υπαρχουν σταλαγμιτες και σταλακτιτες, που τα σχηματα τους θυμιζουν μορφες ζωων, αλλα υπαρχει και ενας που αναφερεται ως προσωπο της Θεας!! Επισης υπαρχουν σε καποιο σημειο οι 2 Βωμοι, η Αιθουσα της Λατρειας, Η Αιθουσα της προσευχης και βεβαια οπως σε καθε λατρευτικο σπηλαιο υπαρχει μια κρυφη μικρη αιθουσα στο βαθυτερο σημειο το ΑΔΥΤΟ..

Αυτο που δεν μπορω να μεταφερω με λογια και εικονες, οπως συνηθως συμβαινει οταν επισκεπτομαι τετοιους Ιερους Τοπους, ειναι τα συναισθηματα που υπαρχουν εκεινη την στιγμη οταν συνειδητοποιεις το που βρισκεσαι... Η στιγμη που καταλαβαινεις το ποσο Ιερος και Σπουδαιος ειναι ο χωρος που εισαι εκεινη την στιγμη....

Αυτο ειναι κατι που πρεπει ο καθε επισκεπτης να το βιωσει προσωπικα αρκει φυσικα να προσεγγιζει με απολυτο σεβασμο τετοιους χωρους οπως αρμοζει...

Η Ελληνικη Σπηλαιολογικη Εταιρεια εξερευνησε και χαρτογραφησε το σπηλαιο το 1969 (Ε. Πλατακης, Π. κ Ι. Ιωαννου, Γ. Ιωαννου και Ν. Μαρκακης)....

*Πληροφορίες για το Ιστορικο του Σπηλαιου πάρθηκαν απο το δελτιο της ΕΣΕ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ) τευχος Χ-6 1970 απο την αναφορα - αρθρο του σπηλαιολογου της ΕΣΕ Ιωαννη Ιωαννου...

ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΦΕΝΕΟΥ

ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΣΕΡΙΦΟ 8/6/2007

Κάρκανος της Μαμαλίνας Ορος Ελικώνας

Στον Ελικώνα έχω βρεθεί αρκετές φορές… όχι τυχαία…

Είναι ένα βουνό που αγαπώ πολύ και νοιώθω ότι με συνδέει κάτι πολύ ιδιαίτερο μαζί του…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε αυτό το Ιερό βουνό κάνοντας τα πρώτα μου βήματα πάνω στις πλαγιές και τα μονοπάτια του, μαζί με έναν ακόμα φίλο.

Είχαμε ξεκινήσει από το χωριό της Αγίας Τριάδας με σκοπό να ανεβούμε στην κορυφή του την Παλαιοβούνα.

Είχε χιονίσει πολύ και είχε πολύ ομίχλη, που όσο κερδίζαμε υψόμετρο γινόταν όλο και πιο πυκνή.

Φτάνοντας στην κορυφή δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε σε μια απόσταση 5 μέτρων το πολύ.

Ο Ελικώνας μάλιστα έχει ένα από τα βαθύτερα βάραθρα στην Ελλάδα την περίφημη ¨ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ¨, που το βάθος της, μετά από πολλές και επίπονες εξερευνήσεις, Ελλήνων και ξένων σπηλαιολόγων, βρέθηκε να φτάνει τα –580 μέτρα βάθος ( στο βάθος αυτό έφθασαν μέλη του ΣΕΛΑΣμαζί με Γάλλους σπηλαιολόγους).

Την ύπαρξη του Κάρκανου της Μαμαλίνας την είχα πληροφορηθεί από άλλους σπηλαιολόγους, καθώς και την ιστορία που έγινε η αφορμή να πάρει την ονομασία ΚΑΡΚΑΝΟΣ Της ΜΑΜΑΛΙΝΑΣ.

Η Μαμαλίνα λέγεται ότι ήταν η γυναίκα ενός ληστή που ζούσε σε ένα κοντινό χωριό.

Οι κάτοικοι για να εκδικηθούν τον ληστή για τις πράξεις του οδήγησαν την Μαμαλίνα στο 30μετρο βάραθρο με σκοπό να την ρίξουν μέσα.

Η Μαμαλίνα την στιγμή που την έριχναν στο στόμιο πρόλαβε και αρπάχτηκε από την φουστανέλα του ανθρώπου που την έσπρωξε και τότε εκείνος της έκοψε το χέρι….

Αυτά λέει ο λαϊκός θρύλος της περιοχής που κυκλοφορεί με κάποιες μικρές παραλλαγές.

Οι πρώτοι σπηλαιολόγοι που είχαν κατέβει στο βάραθρο βρήκαν έναν ανθρώπινο σκελετό που επιβεβαίωσε τελικά τον θρύλο…

Τον Μάρτιο του 2007 μαζί με τους Φάνη Έλληνα - Πέλη Φιλιππάτου (ΕΣΕ), Χάρη Λάμπρου (ΦΟΣ), επισκεφθήκαμε τον Κάρκανο της Μαμαλίνας.

Το βάραθρο έχει φτωχό διάκοσμο και το βάθος του δεν ξεπερνά τα 30 μέτρα.

Αυτό που θα έλεγα πως μου έκανε εντύπωση ήταν το σημείο που είναι η είσοδος του βαράθρου, που είναι πολύ όμορφο μέσα σε ένα δάσος με έλατα.

Δυστυχώς στον πυθμένα του παρατηρήσαμε για ακόμα μια φορά πεταμένα σκουπίδια κάτι που δυστυχώς έχουμε συναντήσει σε πολλά σπήλαια και βάραθρα της Ελλάδας…

Θάνος
Ξανθόπουλος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
Θάνος Ξανθόπουλος Φάνης Ελληνας Χάρης Λάμπρου

Σπήλαιο Κουκούρι Δρυάλου

Tην Κυριακή 7-1-2007 μαζί με τον Χάρη Λάμπρου και τον Νίκο Βαλσαμίδη, ξεκινήσαμε από τον Πύργο Δυρού όπου διανυκτερεύσαμε μετά την επίσκεψη μας στο σπήλαιο Καταφυγι Δυρού, για τον όρμο Κουκούρι.

Στην περιοχή αυτή και 400 μέτρα περίπου, πριν από την ακτή, βρίσκεται ένα ακόμα ενδιαφέρον σπήλαιο, το σπήλαιο Κουκούρι η Κουκουρότρυπα.

Το σπήλαιο ήταν γνωστό από πολύ παλιά στους κατοίκους της περιοχής, μιας και από αυτό αντλούσαν το τόσο πολύτιμο και σπάνιο για την περιοχή τους , νερό.

Στο σπήλαιο υπάρχει μια αρκετά μεγάλη λίμνη με γλυκό νερό, που σε κάποια σημεία της φτάνει ακόμα και τα 6 μέτρα βάθος.

Αυτό γινόταν από ένα φυσικό πηγάδι που υπάρχει περίπου σε 40 μέτρα απόσταση από την οριζόντια είσοδο του σπηλαίου.

Το 1953 επισκέφθηκαν το σπήλαιο ο Ιωάννης και η Άννα Πετροχείλου όπου έκαναν μια πρώτη εξερεύνηση.

Κατόπιν το έτος 1969 στις 3 Νοεμβρίου η ΕΠΕΑΝ μαζί με την ΕΣΕ εξερεύνησαν και χαρτογράφησαν εξ ολοκλήρου το σπήλαιο.

Υπεύθυνος αυτής της αποστολής ήταν ο Ιατρός – Σπηλαιολόγος  Κώστας Μερδενισιάνος.

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν κι άλλες αποστολές στο σπήλαιο Κουκούρι που έφεραν στο φως αξιόλογα ευρήματα και απέδειξαν την μεγάλη Ανθρωπολογική σημασία και αξία που έχει.

Πιο συγκεκριμένα στη μεγάλη νησίδα που υπάρχει στο μέσον περίπου της λίμνης, βρέθηκαν ανθρώπινα οστά, θραύσματα από αγγεία, αλλά το σημαντικότερο ίσως απ όλα είναι η εύρεση ενός ανθρώπινου κρανίου συγκολλημένο στον πυθμένα της λίμνης από τον γεωλόγο - σπηλαιοδύτη της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας – Σπηλαιολογίας κ. Βασίλη Γιαννόπουλο.

Βρέθηκε επίσης ότι τα νερά του σπηλαίου εκβάλουν στην θάλασσα που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 400 μέτρων από αυτό.

Αυτό αποδείχθηκε με την βοήθεια ειδικής χρωστικής ουσίας που χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό αυτό.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι τα γλυκά νερά του σπηλαίου αναμειγνύονται με το θαλασσινό νερό στα βαθύτερα επίπεδα της λίμνης πράγμα φυσικό εφ όσον το επίπεδο της υπόγειας λίμνης είναι στο ίδιο υψόμετρο με τη  στάθμη της θάλασσας.

Παρ ότι έγινε προσπάθεια να εξερευνηθεί ο υπόγειος αγωγός (κλάδος), που συνδέει το σπήλαιο με την ακτή, αυτό στάθηκε αδύνατο μιας και μετά από 7 μέτρα, αυτός ο αγωγός, στενεύει πάρα πολύ και είναι αδύνατο να εισχωρήσει άνθρωπος.

(Οι πληροφορίες για το χρονικό των εξερευνήσεων στο σπήλαιο Κουκούρι πάρθηκαν από το επετειακό δελτίο της ΕΣΕ ΤΟΜΟΣ ΧΧΙΙ έτους 2000).


Θάνος
Ξανθόπουλος

Καταφύγι Διρού - Νομός Λακωνίας

Ένα ακόμα όμορφο ταξίδι στην αγαπημένη Μάνη, πραγματοποιήσαμε κατά το διήμερο των Φώτων, (6-7 Ιανουαρίου 2007), μαζί με δυο φίλους και συνάδελφους σπηλαιολόγους τον Νίκο Βαλσαμίδη και τον Χάρη Λάμπρου… Η επίσκεψη μας είχε σαν σκοπό να επισκεφθούμε τα σπήλαια ΚΑΤΑΦΥΓΙ ΔIΡΟΥ και ΚΟΥΚΟΥΡΙ ΔΡΥΑΛΟΥ… Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου 6 του μηνός από την Αθήνα με προορισμό τον Πύργο Δυρού όπου και θα διαμέναμε. Πολύ καιρό πριν ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι και είχε έρθει στιγμή να γίνει και αυτό πραγματικότητα και μάλιστα με την συντροφιά δυο καλών φίλων από τα …παλιά. Ένα αμάξι γεμάτο με σπηλαιολογικά υλικά αλλά και ανθρώπους με όρεξη για περιπέτεια και διάθεση για εξερεύνηση που αψηφούν τις αποστάσεις όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές προκείμενου να απολαύσουν τα Υπόγεια Θαύματα που κρύβει η Μάνη.. η Αγαπημένη μας Μάνη! Το Σάββατο αφιερώθηκε εξ ολόκληρου στο σπήλαιο ΚΑΤΑΦΥΓΙ ΔΡΟΥ που άλλωστε με την μεγάλη έκταση που καταλαμβάνει (περίπου 2700 τμ.) δεν μας άφηνε και πολλά χρονικά περιθώρια για κάτι άλλο εκείνη την ημέρα. Η ακριβής θέση της εισόδου του σπηλαίου δεν μας ήταν γνωστή. Έτσι χρειάστηκε να κάνουμε ένα δύσκολο ¨ψαχτήρι¨ στα απότομα βράχια της περιοχής μέσα από πολύ πυκνούς θάμνους και αγκάθια αλλά τελικά ήμασταν τυχεροί… Η είσοδος εντοπίστηκε και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή γιατί μετά από λίγο από τον εντοπισμό της, μας έπιασε μια ξαφνική μπόρα και ίσα που προλάβαμε να βρούμε ¨καταφύγιο¨ μέσα στον πρώτο θάλαμο της σπηλιάς… Το σπήλαιο είχε δικαιώσει για ακόμα μια φορά τον τίτλο του!! Έγινε και για εμάς το ¨Καταφύγι¨ μας από τον άσχημο καιρό… Το σπήλαιο αυτό τα παλαιά χρόνια (Μεσαίωνας) αποτέλεσε ένα σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο όπως πολλά από τα σπήλαια της Μάνης, απέναντι στους Πειρατές που έκαναν επιδρομές εκείνη την εποχή. Η οχυρωμένη είσοδος στο Καταφύγι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα για αυτούς που θα ήθελαν να εισβάλουν στο σπήλαιο. Λέγεται ότι εκει στην πετρόκτιστη εισοδο με την στενή θύρα, ήταν ταμπουρωμένοι οι υπερασπιστές της σπηλιάς, ενώ τα γυναικόπαιδα ήταν προστατευμένα στα βαθύτερα σημεία του σπηλαίου που είναι πραγματικά δαιδαλώδη και αποτελούν έναν πραγματικό λαβύρινθο, με στενούς διαδρόμους, μικρές και μεγάλες αίθουσες, λαγούμια, βάραθρα, πατάρια, υπόγειες λίμνες και ένα σωρό αλλά σημεία που αν κάποιος κρυφτεί πολύ δύσκολα θα τον βρει κάποιος… Εκτός όμως από τον μεσαίωνα και στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως μαρτυρούν πολλές εγχάρακτες επιγραφές στα τοιχώματα του σπηλαίου, βρήκαν καταφύγιο πολίτες και αντάρτες για να γλιτώσουν από τις επιδρομές των δυνάμεων κατοχής. H ιστορία του σπηλαίου και η σχέση του με τον άνθρωπο ξεκινά από πολύ παλιά μέχρι και την σημερινή εποχή… Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το σπήλαιο από την αρχαιότητα και ακόμα πιο πριν. Μαζί με τον Νίκο και τον Χάρη περιπλανηθήκαμε και ξεχαστήκαμε, για ώρες μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές του σπηλαίου και απολαύσαμε τις πανέμορφες αίθουσες του, που ήταν καταστόλιστες, με κάθε λογής σχήματα και μεγέθους σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό υλικό. Είδαμε μικρές και μεγάλες λίμνες, μπήκαμε σε μικρές και μεγάλες αίθουσες, περπατήσαμε σε διαδρόμους σε στενώματα, συρθήκαμε σε λαγούμια και όταν στο τέλος πια και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, βγήκαμε και πάλι στην πρώτη αίθουσα της σπηλιάς, ήμασταν γεμάτοι με όμορφες εικόνες και χαρούμενοι που είχαμε δει όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που έκρυβε το ΚΑΤΑΦΥΓΙ ΔΙΡΟΥ… Μια όμορφη μέρα είχε τελειώσει και την επόμενη μας περίμενε το σπήλαιο ΚΟΥΚΟΥΡΙ ΔΡΥΑΛΟΥ….

Θάνος
Ξανθόπουλος