Σπήλαιο Γκαλή Σκιά η Καλή Συκιά - Ν. Ευβοίας

Οκτώβρης του 2005 και η μικρή παρέα μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί από την Αθήνα, γεμάτη ενθουσιασμό, για ακόμα μια επίσκεψη στην όμορφη Εύβοια.

Μια όμορφη μέρα με πεντακάθαρο ουρανό που μας γέμιζε αισιοδοξία, κέφι και όρεξη για να ξεκινήσουμε ακόμα ένα μικρό ταξίδι με προορισμό το …άγνωστο.

Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν μέσα στο αυτοκίνητο με τα πιο απίθανα θέματα αλλά και την ελπίδα ότι εκείνη την ημέρα θα βλέπαμε ένα όμορφο σπήλαιο, που δεν γνωρίζαμε καν την θέση του.

Μόνο σκόρπιες πληροφορίες είχαμε από εδώ κι εκεί.

Δεν μας ένοιαζε όμως.. ακόμα κι αν δεν το εντοπίζαμε, θα είχαμε επισκεφθεί, ένα όμορφο κομμάτι της Ευβοίας, που τόσο αγαπούσαμε όλοι μας.

Φτάνοντας κοντά στον προορισμό μας αντικρίσαμε μια καταπληκτική παραλία, που αν δεν ήταν Οκτώβρης, σίγουρα το πρόγραμμα από επίσκεψη σε σπήλαιο θα μετατρεπόταν σε ένα θαυμάσιο μπάνιο!

Όλοι μας σκεφτήκαμε εκείνη την στιγμή το ίδιο πράγμα.. το καλοκαιράκι σίγουρα θα ξανά επιστρέφαμε στην παραλία αυτή.. και γιατί όχι ακόμα και για κατασκήνωση.. το μέρος προσφερόταν!

Τώρα εντελώς έρημη όπως ήταν , αφημένη στην ησυχία της και την ηρεμία της, θαρρείς πως ξεκουραζόταν κι αυτή, από την έντονη παρουσία των ανθρώπων που την επισκέφθηκαν τους προηγούμενους μήνες.

Σε λίγη ώρα είχαμε κιόλας αρχίσει να ανηφορίζουμε σε ένα μονοπάτι προς ένα σημείο όπου είχαμε δει να υπάρχει ένα σχετικά μεγάλο άνοιγμα σπηλαίου..

Περνώντας ανάμεσα από χαμηλή βλάστηση και μικρά γιδόστρατα, κάποια στιγμή προσπεράσαμε και ένα παλιό πέτρινο αλώνι.

Εκεί σταθήκαμε όλοι μας για να πάρουμε μια ανάσα, αλλά και για να απολαύσουμε την πανέμορφη θέα στο πέλαγος!

Πόσο όμορφα ήταν!

Κάποιες στιγμές αν στεκόσουν στην άκρη κάποιου βράχου και δεν κοιτούσες το έδαφος από κάτω σου, νόμιζες ότι πετούσες στον ουρανό, πάνω από την θάλασσα που ανοιγόταν μπροστά σου..

Σε λίγη ώρα συνεχίζοντας την πορεία μας, περάσαμε κοντά από ένα απότομο σημείο με βράχια, που θαρρείς χέρι ανθρώπινο τα είχε λαξεύσει και τοποθετήσει έτσι που από μακριά όταν τα κοιτούσες, ξεγελιόσουν και νόμιζες ότι υπάρχει μια αρχαία οχύρωση η κάποιο κάστρο παλιό..

Ήταν έργο της Φύσης που ακόμα μια φορά μας είχε γεμίσει με θαυμασμό.

Περάσαμε ένα λίγο απότομο σημείο και βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς που είχαμε δει από μακριά.

Στα πρώτα μέτρα υπήρχε ένα πρόχειρα φτιαγμένο μαντρί.

Η θέα που είχαμε από εκεί επάνω ήταν πραγματικά μαγευτική!!!

Αλλάξαμε ρούχα και σε λίγο διεισδύσαμε σε έναν άγνωστο για εμάς μαγικό υπόγειο κόσμο.

Το σπήλαιο έχει την μορφή μεγάλης στοάς με ύψος που σε μερικά σημεία φτάνει και 8 μέτρα περίπου.

Πιθανότατα από την μορφολογία που έχει, μάλλον ήταν κοίτη υπόγειου ποταμού.

Στο εσωτερικό του σπηλαίου σχηματίζονται εντυπωσιακές πανέμορφες λιθωματικές λεκάνες, (γκούρ), που κατά την επίσκεψη μας ήταν στεγνές.

Το σπήλαιο κατά το μεγαλύτερο μήκος του κινείται σε ευθεία γραμμή και στο βάθος του σχηματίζεται ένας ευρύχωρος πολύ στολισμένος θάλαμος.

Στο μεγάλο αυτό θάλαμο μαζευτήκαμε και καθισμένοι με σβηστούς τους φακούς μας, ηρεμήσαμε μέσα στην σιωπή της σπηλιάς…

Ούτε καταλάβαμε την ώρα που είχε περάσει…

Είχε φτάσει η ώρα που θα έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Η μέρα είχε αρχίσει να μικραίνει πια και είχαμε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στην παράλια όπου είχαμε αφήσει το αμάξι.

Βγαίνοντας παρ ότι το φως είχε αρχίσει να λιγοστεύει, μπήκαμε στον πειρασμό να δούμε τι έκρυβε ένα ακόμα μικρό άνοιγμα σπηλαίου που ήταν πολύ κοντά στο άλλο.

Ακόμα μια έκπληξη μας περίμενε και εκεί.

Ήταν ένας ευθύς σχεδόν διάδρομος με λεία τοιχώματα λευκού σχεδόν χρώματος που τα διέτρεχαν καφετιές λουρίδες.

Στο βάθος έπρεπε να πέσεις εντελώς κάτω και να συρθείς για να περάσεις σε κάποιους μικρούς θαλάμους.

Εκεί υπήρχε και λίγος όμορφος σταλακτιτικός στολισμός.

Γεμάτοι με όμορφες εικόνες στο μυαλό και στην ψυχή μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με την επιθυμία μέσα μας να είχαμε λίγη ακόμα ώρα για να κάτσουμε στον όμορφο αυτό τόπο..

Δώσαμε μια υπόσχεση ότι θα επιστρέφαμε να ξαναδούμε την σπηλιά αλλά και να απολαύσουμε την όμορφη παραλία..

Ρωτώντας τους ντόπιους μάθαμε ότι το όνομα της σπηλιάς ήταν Γκαλί Σκιά!!

*Η μικρή ομάδα μας αποτελούνταν από τον Χάρη Παπαπέτρου, τον Αχιλλέα Βούτσινο, την Γ. Βούτσινου και τον γράφοντα.

Θάνος
Ξανθόπουλος