Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Βάραθρο "Ανεμόμυλος" Ορος Μαίναλο - Νομός Αρκαδίας (Ανάσυρση Οστών)

 Η κ. Χριστίνα Μουστακλή


Η επιγραφή με τα ονόματα των θυμάτων



Στην είσοδο του "Ανεμόμυλου"










 


Αυτό είναι το σπίτι στην πλατεία στο Ιστορικό χωριό Ζυγοβίστι που έγινε το δικαστήριο  το 1944 με τον καπετάν Μαυρόγιαννη.


Το χρονικό (Μαρτυρία της κ. Χριστίνας Μουστακλή)

Ιούλιος 1944

Μια ομάδα ανταρτών υπό τις διαταγές του καπετάν “Μαυρόγιαννη” συλλαμβάνουν 5 ατομα απο διαφορετικά χωριά του Νομού Αρκαδίας.
Ειναι οι:
Δημητρακάκης Παρασκευάς Δάσκαλος απο το Αλεποχώρι Αρκαδίας (Πατέρας της κ. Μουστακλή),
Καραλέκας Παναγιώτης Δάσκαλος απο το Ραψομάτι Μεγαλόπολης,
Καραλέκα Αννα Δασκάλα σύζυγος του Καραλέκα Παναγιώτη,
Κατσίνης Γεώργιος Εισοδηματιας απο την Κερασίτσα Τεγέας,
Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος Δάσκαλος απο τις Ρίζες Τεγέας.

Συλαμβάνονται με την δικαιολογία πως τους χρειάζονται για να τους ρωτήσουν κάποια πράγματα και μετα να αφεθούν ελεύθεροι.
Η σύζυγος του Δημητρακάκη Παναγιώτη αμέσως σπευδει να ζητήσει βοήθεια απο τους συγχωριανούς που ξέρουν τον Μαυρόγιαννη και ανησυχεί για την τύχη του συζύγου της.
Το ίδιο και τα παιδιά του!
Την καθυσυχάζουν πως δεν τρέχει τίποτα, αλλωστε ο δάσκαλος Δημητρακάκης, δεν είχε διαφορές με κανέναν, ουτε ειχε πάρε δώσε με τους Γερμανούς και τους Ταγματασφαλίτες, αντιθέτως, με θυσίες και κόπους, προσπαθούσε σε ενα κατεστραμένο σχολείο να μάθει λίγα γράμματα στα παιδιά του χωριού του το Αλεποχώρι.
Η οικογένεια του και ο ίδιος δεν είχαν βλάψει κανέναν αρα δεν είχαν λόγους να φοβούνται.
Οι αντάρτες οδηγούν τους 5 κρατούμενους στο χωριό Ζυγοβίστι στο Ορος Μαίναλο.
Ενας απο τους αντάρτες ειναι γνωστός και συγχωριανός του δάσκαλου Δημητρακάκη.
Ο δάσκαλος διαισθανόμενος, ίσως, οτι τα πράγματα δεν θα είχαν αίσια κατάληξη, όπως και τελικά εγινε, εμπιστεύεται τα προσωπικά του αντικείμενα το ρολόι του και το δαχτυλίδι του, στον γνωστό του αντάρτη, και ζητά απο αυτόν αν τον εκτελέσουν να τα παραδώσει στην οικογένεια του.
Ο αντάρτης συμφώνησε και πήρε για φύλαξη τα προσωπικά αντικείμενα του Δημητρακάκη.
Φτάνοντας στο Ζυγοβίστι εκει σε ενα παλιό σπίτι που ακόμα σώζεται στην κεντρική πλατεία “Αθανάτων” τους περνούν απο ενα τυπικό λαϊκό δικαστήριο, που προέδρευε ο καπετάν Μαυρόγιαννης...
Δεν ηξεραν για πιο λόγο είχαν βρεθεί εκεί πάνω στο Ζυγοβίστι ουτε για τι ακριβώς κατηγορούνταν... και αν κατηγορούνταν για κάτι.
Δεν είχε σημασία αυτό που είχε σημασία ήταν οτι δεν άνηκαν στο κόμμα...!
Αυτό ήταν το μόνο τους έγκλημα!
Το δικαστήριο τελείωσε και οι “κατηγορούμενοι” κυρήχθηκαν αθώοι, ενώπιον ολου του χωριού και υποτίθεται οτι ηταν ελεύθεροι να γυρίσουν στα σπίτια τους..
Ο αντάρτης και συγχωριανός του Δημητρακάκη αφου ακουσε πως οι κρατούμενοι θα αφεθούν ελεύθεροι επέστρεψε στον δάσκαλο το ρολοι και το δαχτυλίδι του, δεν υπήρχε πλεόν λόγος να τα κρατάει.
Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν εγιναν έτσι...
Περιμένοντας την στιγμή που θα τους “συνόδευαν” για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ο συγχωριανός του Δημητρακάκη, προσφέρθηκε να πάει να τους βρεί φαγητό απο το χωριό μιας και ήταν νηστικοί και το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν μακρύ και δύσκολο..
Οταν επέστρεψε με το φαγητό όμως οι κρατούμενοι έλειπαν.
Οταν ρώτησε τους άλλους τι απέγιναν του είπαν πως ο Μαυρόγιαννης έδωσε εντολή να τους πάρουν απο εκεί...!
Ο αντάρτης σύμφωνα με την κατάθεση του μετά απο αρκετή ώρα είδε τους τρείς συνοδούς να επιστρέφουν απο το βουνό χωρίς τους κρατούμενους.
Πρόσεξε όμως αμέσως οτι ο ενας απο τους τρείς που πήραν τους κρατούμενους, φορούσε το ρολόι και το δαχτυλίδι του άτυχου Δημητρακάκη και ο άλλος είχε δεμένο το μαντήλι της δασκάλας Αννας Καραλέκα πάνω στο όπλο του.
Ευθύς του λέει "το ρολοι αυτό και το δαχτυλίδι ειναι του Δημητρακάκη που τα βρήκες;"
Ο άλλος απάντησε οτι "οχι κάνεις λάθος ειναι δικά μου τα φοράω εδω και καιρό και δεν το πρόσεξες."
Οταν ρώτησε με επιμονή τι απέγιναν οι 5 κρατούμενοι, ο ενας απο αυτούς, με μια χαρακτηριστική κίνηση του χεριού στο λαιμό, του έδωσε να καταλάβει πως τους είχαν εκτελέσει, σε ποιό μέρος όπως και με ποιόν τρόπο, αγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή.
Πάνω απο το χωριό σε υψόμετρο 1317 μέτρων βρίσκεται μια τρύπα με την περίεργη ονομασία "Ανεμόμυλος".
Κάποια παιδιά με τα κοπάδια τους, που ηταν στο βουνό εκεί κοντα στο βάραθρο, είδαν την πομπή λίγο πρίν την εκτέλεση και την επόμενη ημερά πήγαν στο βάραθρο να δούν τι είχε συμβεί....
Το θέαμα ήταν τραγικό...
Ενας απο τα παιδιά αυτά, πανω απο 70 χρονών σήμερα, θυμάται τα αίματα έξω απο το βάραθρο, τα ανακατωμένα και σπασμένα κλαδιά και τα χώματα, πράγμα που έδειχνε ολοφάνερα τι είχε γίνει... (μας τα αφηγήθηκε ο ίδιος στην πλατεία του χωριού λίγο πρίν ξεκινήσουμε να πάμε στην τρύπα για την κατάβαση).
Οι ατυχοι 5 κρατούμενοι είχαν εκτελεστεί τελικά πυροβολόντας τους έξω απο την τρύπα και έπειτα τους έριξαν εναν εναν στο βάραθρο βάθους 25 μέτρων...
Το νέο μαθέυτηκε στο χωριό και το έμαθαν μετά απο λίγες ημέρες και οι συγγενείς των θυμάτων...
Οι άνθρωποί τους είχαν χαθεί για πάντα...
Οταν η σύζυγος του δάσκαλου Δημητρακάκη, εμαθε για την εκτέλεση, πήγε και βρήκε
τον καπετάν Μαυρόγιαννη στο χωριό του, μαζί με εναν συγγενή της και τον ρώτησε γιατί εκτέλεσαν τον σύζυγο της, για πιο λόγο; μιας και δεν είχε πειράξει κανέναν...
Η απάντηση ήταν απλή και κυνική...
Κυρία μου δεν είχαμε τον χρόνο να εξετάζουμε το ποιόν του καθενός που συλαμβάναμε, όποιος δεν ασπαζόταν το κόμμα εκτελούνταν... φύγε και πήγαινε να κοιτάξεις τα παιδιά σου και μην ρωτάς παραπάνω...!
Αυτή ήταν η απάντηση του.
Ο καπετάν Μαυρόγιαννης (Γιάννης Πετρόπουλος το πραγματικό του όνομα) εκτελέστηκε μετά απο απόφαση του στρατοδικείου το 1948.

Πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια απο τότε και η κ. Χριστίνα Μουστακλή, κόρη του Δημητρακάκη Παρασκευά, που όταν εχασε τόσο άδικα τον πατέρα της, ήταν μόλις 5 έτων, ζούσε με την επιθυμία κάποια ημέρα να μπορέσει να ανασύρει τα οστά του και να τα θάψει όπως άρμοζε...
Είχε επισκεφθεί το βάραθρο “Ανεμόμυλος” αρκετές φορές και με δικά της έξοδα έφτιαξε ενα μικρό μνημείο, όπου με δυο απλά λόγια περιέγραφε ενα ακόμη δράμα της σύγχρονης Ιστορίας μας...
Ετσι κάποια στιγμή απευθύνθηκε στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας Σπηλαιολογίας Νοτίου Ελλάδος και συγκεκριμένα στον κ. Βασίλη Γιαννόπουλο Γεωλόγο - Σπηλαιοδύτη και Πρόεδρο της Σπηλαιολογίας Ναυπλίου και ζήτησε να οργανώσει μια αποστολή για την ανάσυρση των οστών.
Μετα απο επικοινωνία και συνεννοήσεις συγκεντρώθηκε μια ομάδα για να αναλάβει την ανάσυρση.
Η ομάδα αυτή με υπεύθυνο τον κ. Γιαννόπουλο αποτελούνταν απο τους Αθανασόπουλο Γιάννη, Καρούτη Δημήτρη, Ξανθόπουλο Θάνο, Μοσχολιδάκη Μανόλη, Γκάτζιο Χρήστο και Λάμπρου Χάρη.
Η ημερομηνία κανονίστηκε (29/
9/2013 ημέρα Κυριακή).
Η κ. Χριστίνα Μουστακλή, ενας υπεροχος άνθρωπος, μας περίμενε στην πλατεία του χωριού με όλες τις ετοιμασίες, όπου όπως ήταν φυσικό ήταν μαζεμένοι αρκετοί κάτοικοι για να δούν τι θα γίνει.
Εκεί μας εξιστόρησε το τι έγινε, η ίδια, απο πληροφορίες που είχε απο την μητέρα της, καθώς και κάποιοι ηλικιωμένοι σήμερα κάτοικοι του Ζυγοβιστίου πρόσθεσαν κάποιες αλλες λεπτομέρεις για το συμβάν.
Επειτα απο λίγη ώρα ξεκινήσαμε όλοι μαζί για τον “Ανεμόμυλο”.
Το κλίμα ήταν πάρα πολύ φορτισμένο ήδη...
Σε βάθος 25 μέτρων αναζητήσαμε και μαζέψαμε οσα οστά ήταν δυνατόν.
Ο χρόνος και οι πέτρες είχαν εξαφανίσει τα περισσότερα αλλα μετά απο 5 ώρες παραμονής μέσα στο βάραθρο, ανεβάσαμε στην επιφάνεια οστά και απο τα 5 αυτά άτομα.
Η κ. Χριστίνα με τους συγγενείς της θα αναλάβει την ταφή όλων, στο νεκροταφείο του χωριού της, σε κοινό μνημείο, μιας και δεν μπορεσε μέχρι σήμερα να βρεί κάποιους συγγενείς των άλλων θυμάτων.
Ενας ακόμα λόγος που ολη αυτή η αποστολή ήταν ξεχωριστή για όλους εμάς ήταν η εξής, η γυναίκα αυτή 74 χρονών σήμερα που με τόση αγωνία και προσμονή όλα αυτά τα χρόνια, κοντά 70, περίμενε να ανασυρθούν τα οστά του πατέρα της και φυσικα μαζί και των υπολοίπων θυμάτων, είναι η χήρα ενος μεγάλου Ηρωα του Αντιδικτατορικού Αγώνα!
Του Σπύρου Μουστακλή που βασανίστηκε σχεδόν μέχρι θανάτου απο την Χούντα του 67.
Ο Σπύρος Μουστακλής σύζυγος της κ. Χριστίνας έζησε μετα τα βασανιστήρια αυτα, παραπληγικός και πέθανε τον Απρίλη του 1986...
Οποιος θέλει να μάθει για την ζωή αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, αρκεί να κάνει μια αναζήτηση με το ονομά του στο διαδίκτυο.
Τα πιο απίθανα σενάρια τα γράφει λένε η ζωή... και ετσι είναι...
Η γυναίκα αυτή, που τον πατέρα της εκτέλεσαν στον Εμφύλιο κάποιοι αντάρτες, τον σύζυγο της βασανίσαν οι Χουντικοί τον Μαϊο του 1973.
Αυτό που έχω να πώ τελειώνοντας είναι πως ήταν τιμή μας, που μας δόθηκε η ευκαιρία να προσφέρουμε με αυτόν τον τρόπο κάτι στην κ.Μουστακλή.

Θάνος
Ξανθόπουλος


2 σχόλια:

  1. ΟΣΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΑΝΑΛΗΘΗ.Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ(ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ) ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ Κ ΟΧΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ.ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΑΒΡΕΘΗΚΕ ΟΥΤΕ ΚΑΤΕΣΤΗ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ.ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΒΑΨΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΑΙΜΑ.ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΒΡΕΘΗΚΕ Η Κ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ ΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ;ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κυρία Πετροπούλου μεταφέρω τα γεγονότα σύμφωνα με την διήγηση της κυρίας Χριστίνας Μουστακλή που τα έζησε ως παιδάκι μαζί με την αδελφή της και την μητέρα της. Φυσικά το τι ακριβώς έγινε δεν το ξέρετε ούτε εσείς ούτε εγω δεν είμασταν παρόντες.... Εκθέτω λοιπόν και την άποψη σας ως οφείλω και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του η ας ψάξει περισσότερο... Η αλήθεια είναι μια... εκεί μέσα γκρέμισαν 5 ανθρώπους Ελληνες... μαζεψα τα κόκκαλα τους με τα χέρια μου... δεν τους έριξαν οι Γερμανοί Ελληνες τους έριξαν... όποιοι κι αν ήταν το κρίμα στο λαιμό τους... το έγκλημα δεν έχει χρώμα ουτε αποχρώσεις... ειναι έγκλημα... ανεξαρτήτως απο ποια πλευρά έγινε... Εχω γυρίσει όλη την Ελλάδα και εχω βαρεθεί να βλέπω στα βάραθρα σκελετούς ανθρώπινους απο τον εμφύλιο... Αυτή ειναι η κατάντια μας.... Ευτυχώς που για τον χρόνο των σπηλαίων εμείς όλοι είμαστε τόσο ασήμαντοι... Αυτά υπήρχαν πρίν απο εμάς και θα υπάρχουν και μετά απο εμάς...
    Θανάσης
    Ξανθόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το μήνυμα σας!